Neredesin?
Sana soruyorum!
Kalp kırıklarında mısın?
Kalbini kıranlarda mısın?
Unuttuklarında mısın?
Yoksa…
Bir nefeslik durakta mısın?
Saçlarım dağılıyor… Zaten hiç lafımdan anlamazlar. “Durun” diyorum durmuyorlar. Bense her “yapma” dediklerinde durdum. Ruhum bir yerlerde koşarken ben durdum. Ben nerede miyim? Bulunduğum yer tanımsız bir yer, bilmiyorum buraya ne diyorlar. Mümkünse bir şey demesinler. Bilmek insanı yoruyor, en ufacık bir şeyi bilmek bile yoruyor. Bilmesek olmaz mı? Bir kere de siz durun efendim olmaz mı? Efendim mi? Pardon kimsiniz?
Kim olduğunu bilmediğimiz efendiler, duygular bizi ele geçirirken biz onların bizi ele geçirmesine müsaade ediyoruz. Bir bak etrafına!
Şu an beni anlamsızca topluma göre olma duygusu ele geçiriyor. Oysa ben hiçbir zaman topluma uymayı planlamamıştım ki. Ne yani ben şimdi ben olmaktan çıkmaya mı başlıyorum? Durumlar karışıyor sanki…
Neyse, müsaadenizle bir nefes alıyorum!
İşte buradasın tüm kafa karmaşamın içerisindesin. Bazen bir bakışın çıkıveriyor hafızamın derin köşelerinden, bazen bir tek kelimen. Efendiler senin aniden çıkışlarına engel olamıyorlar. Aklımın en karmaşasında özgürsün. Belki de özgürlüğümsün. Kelimeler bir bir gelip geçerken aklımdan sen geçemiyorsun. “Sancıyanlar” diyorum akıl karmaşama. Sancıyanlarıma engel olmuyorum. Özgürce dolaşıyorlar aklımda ya da dolanıyorlar. Birbirlerine sımsıkı dolanıyorlar.
Halen nerede olduğunu bilmiyorum?
Ben sancıyanlarımdayım efendiler…
Adviye DERMUŞ
