Hatice KERLO
Kaplıca ’da bir ömrü bir güne sığdırmak…
Yıllar önce ziyaret ettiğim Kaplıca köyünü, yıllar sonra ziyaretimde bir ömrü bir güne sığdırdım adeta.
Büyük bir heyecanla, beni ne beklediğini bilmeden ama içimde tuhaf bir hisle ve karmakarışık duygularla ilerledim yol boyu. Ne tuhaftır ki radyoda hep nostalji şarkılar çalıyordu, sanki yaşayacağım duyguları bana anlatır gibi…
Varıyorum beni bekleyen Kaptan’ın yanına. Güzel bir karşılamayla oturuyorum yemek yediği masada karşısına. Kaptan Mirianthis Hadjikyriako bugün 81 yaşında yorgun gözleriyle bakıyor ve dalıyor gözleri denizin hırçın dalgalarına. Yeniden o denizlere açılıp balık avlamak ister gibi…
Başlıyor anlatmaya ve bir ömrü bir güne sığdırmaya çalışır gibi giriyor söze;
Her şey, 2003 yılında geçiş noktalarının açılması ile Mirianthis’in köyüne geri dönmesiyle başladı. Orada bir teknesi olan balıkçı Mustafa adında bir adamla tanıştı. Mustafa, Mirianthis’in Kaplıca ‘lı (Davlo’lu) Kıbrıslı Rum olduğunu öğrendiğinde, ona yaklaştı ve para karşılığı istemeden ona bir poşet balık verdi. Bu hareket Mirianthi’yi çok duygulandırdı. Bu bağlamda, Mustafa’yla ve daha sonra Kaplıca’da bir deniz lokantası olan – Ahmet gibi köyünün diğer sakinleriyle yakın bir dostluk geliştirildi.
Hiçbir şey onun orada kalmasına engel olmadığı gibi, kendisi dahil çevresindekilerde durumdan mutluydu. Küçük bir tekne ile açıldığı denizde eskileri yad edercesine balık avlıyordu. 4 yıl boyunca köyünde, sevenleri ve sevdikleri ile birçok anı biriktirdi kaptan Mirianthi. Balıkçılık üzerine olan bilgilerini seve seve tanıştığı ve adeta bir aile olduğu dostlarına anlatmaktan mutluluk duyuyordu.
2005 yılında köyüne dönen ve 2009 yılına kadar orada yaşamını sürdüren kaptan Mirianthi, 2009 yılında elinde olmayan sebeplerden dolayı göçmenliği istemeden ikinci kez yaşadığını anlatmaya başlıyor…
Oturduğumuz masada bize eşlik eden Tayyar bey giriyor lafa “kaptan çok iyi bir insan keşke geri dönse” diyor. “Biz ondan balıkçılık konusunda çok değerli bilgiler öğrendik”
Çevresindeki bütün dostları, sevdikleri “kaptan” diye hitap ediyorlar Mirianthis’e…
“Maalesef istemeden göçmenliği iki kez yaşadım”
Mirianthi: “Son yıllarımı Davlo’da yaşamak istedim, elime bir fırsat geçti ve bunu anında değerlendirdim. Maalesef istemeden göçmenliği iki kez yaşadım. 1974’te de göçmen olmak istememiştim ama oldum. 2009’da yine istemeden, fakat elimde olmayan sağlık problemlerinden dolayı yeniden bir kez daha göçmen oldum. Bu çok büyük bir acı.”
Kaplıca’da yaşadığı günleri büyük bir mutlulukla anlatan kaptan Mirianthi o günleri tekrar yaşayacağı zamanı iple çekiyor. Orada yaşadığı süre boyunca hiç kimseyle hiçbir sorun yaşamadığını anlatan Mirianthi, “beni Ahmet’in, köylülerin ve burada bulunan herkesin nasıl karşıladıklarını görseydiniz inanamazdınız” dedi. “Kime anlatsam inanmıyorlardı beni tanıyan ve bilen herkes gelip durumu gördüğünde ne demek istediğimi anlıyorlardı.”
Gelecek nesillere de bir mesaj gönderiyor Mirianthi…
Mirianthi: “Tüm insanlar birbirini sevmeli, hangi ülkeden, hangi dinden, hangi ırktan olursa olsun, insan bağımsız bir şekilde birbirini sevmeli. Burası benim köyüm ve elime geçen ilk fırsatta buraya dönmek ve burada olmak istiyorum. Ne olmuşsa oldu ne yaşanmışsa yaşandı biz hep birlikte mutlu bir şekilde yaşadık, yaşıyoruz ve yaşayacağız.”
Alitheia gazetesinde görevli gazeteci Panikos Hadjidemetriou, kaptan Mirianthi’nin yaşamını ele alırken böyle bir mutlu günde yine yanındaydı. Kaptan Mirianthi ile bu güzel sohbeti gerçekleştirmemde büyük emeği olan Hadjidemetriou’ya ayrıca teşekkür ederim.
(Voice of the Island)
Kaptan nasıl kaplıcaya taşınmıştı?
