Ziller tekrardan çalmaya başladı, okullar hasretini çektiği sahiplerine, öğrencilerine, öğretmenlerine, 15 günlük aradan sonra yine kavuştu. Öğrenciler sınıflarına, öğretmenler öğrencilerine yine kavuştu, tüm paydaşlara üstün başarılar temmeni ederim.
Ziller çalıyor, hatta ne kadar farkındayız kestirmek zor ama acı bir gerçek var ki, kulakları sağır edecek seviyelere geldi-gelecek çok ama çok yakın…
Zil takıp oynamak değil, sanırım zil takıp ağlamak gerekecek. Dost acı söyler misali her geçen gün daha kötüye, her geçen hafta daha zora, her geçen ay çözümzüzlüğe adım adım uygun adım yol alıyoruz. Nerelerden başlansa, nerelerden ele alınsa, nerelere yama yapılsa tutmayacak gibi duruyor.
Bu durma, duraklama sanırım tüm hücrelerimize milim milim işlemiş vaziyette.
Ne oluyoruz sorusuna yanıt artık kestirilemez seviyelere ulaştı. Kiminle karşılaşsanız, ister eski dost ister yeni dost, arkadaş, komşu vb. Olsun, sohbetin ve sohbetlerin çıkış noktası, hep ayni cinsten oluyor: Ne oluyoruz? Ne olacak halimiz? şeklinde pusulayla yön arar gibi…
Kafalar dar sokaklarda, çıkmaz güzergahlarda başıboş dolaşmaya devam ediyor kısacası. Pusulamız da şaşmış halde…
Ülkeye mi, ülkede yaşam bulmaya çalışanlara mı, ülke sahiplerine mi? Kim kime kıyıldığının farkında olmadan nefes almaya çalışıyor aklınca, kadarince ve alabildiğince.
Ama efkafın su meselesi gibi, öyle bir kesim yarattı ki bu topraklar, ne rüzgar, ne kar, ne sel , ne soğuk, ne ayaz, ne yaz ne de Kıbrıs fırtınalarından etkilenmeden, Japon yapıştırıcısı gibi dim dik ayakta durmaya, çalmaya, çırpmaya, ganimet toplamaya, padişahlik dönemlerindeki gibi afaratlı, şarafatlı hayat ve yaşamlarını artırarak sürdürmeye, sömürmeye, son sürat kesintisiz, etkilemsiz devam ediyorlar. Oynamak için olsa gerek…
ZİLLER ÇALIYOR; vur patlasın çal oynayalım misali. Madalyonun diğer yüzü, bunların karşısında, boynu bükük, kırk kanat, aman, vay aman, ay aman ile geçinmeye, hayatta kalmaya ve varlıklarını idame etirme mücadelesi veren sesiz bir çoğunluk için gözyaşları ile dolu.
Zillerin en azından, 8. sınıf durumuna düşürülmüş insanlarımız için bir nebze olsun hoş çalması için, önlem alınmalı. Önlem alınmakla kalınmamalı, doğrudan hayatlara dokunulmalı, mutfaklara dokunmalı, buz dolaplarına dokunmalı, ilaçlara dokunmalı, sağlığa dokunmalı gibi gidiyor…
Ama ne yapılacaksa hemen şimdi yapılmalı, ertelenmeden, sonraya bakılmadan, siyaset için, çıkar için değil doğrudan insanlık için insanımız için ve en önemlisi NEFES alabilmek için 1 dakika bile kaybetmeden harekete geçilmeli. Yoksa ZİLLER çığlıklarla, sirenlerle, göz yaşları ile, dağı taşı dinlemeden ÇALACAK ve de çalmaya da devam edecek.
Halk için, hak için, hak eden için yapın en azından. Yarın çok geç olacağını bilerek yapın ama gerçekten bir şeyler yapın. Sevgiyle yapın, samimiyetle yapın ama hemen şimdi yapın…
Özkan MERTEKCİ – [email protected]
